Abstract
Logika wypracowała teorię nazw, do której wybitny wkład wnieśli logicy polscy ze szkoły lwowsko-warszawskiej. Logicy jednak, nie zagłębiając się w budowę pewnego rodzaju nazw, traktują je jako niepodzielne jednostki leksykalne. Tymczasem w językach naturalnych (np. indoeuropejskich) funkcjonują wyrazy, które mają strukturę rozkładalną na co najmniej dwa elementy. Nazwy takie są m.in. przedmiotem badań dziedziny językoznawczej zwanej słowotwórstwem.
W polskiej terminologii językoznawczej używa się terminu „slowotwórstwo” albo jego synonimu „derywacja” w dwóch znaczeniach. W jednym znaczeniu „slowotwórstwo” jest nazwą pewnych procesów morfologicznych zachodzących w języku etnicznym. Procesy te polegają na tworzeniu nowych wyrazów od wyrazów już istniejących w danym zasobie leksykalnym. Wytwory tych procesów nazywane są derywatami albo formacjami słowotwórczymi; wyrazy zaś, z których wywodzą się derywaty, noszą miano wyrazów podstawowych, a krócej — podstaw słowotwórczych.