Abstrakt
DOI: http://doi.org/10.26333/sts.xxvii.06
Pojęcie kodowania optymalnego tradycyjnie kojarzone jest w lingwistyce z binarnym zapisem jednostek poziomu fonetycznego lub innych równoważnych symboli, na przykład liter (Jassem 1974, s. 293–297; Herdan 1966, s. 259–303; Hammerl, Sambor 1990, s. 418–420). Jego celem jest ukazanie, iż zmienne częstości występowania badanych symboli mogą zredukować długość zakodowanej wiadomości, a więc pośrednio czas jej przetwarzania (zrozumienia, odtworzenia i/lub przesłania). Podobną technikę można jednak zastosować do innych podsystemów języka. W szczególności można tym sposobem zakodować pola leksykalne, traktowane tu jako podzbiory podsystemu leksykalnego.